Sanki hiç savaşmamış gibiyim;
umudun sancısı şakaklarımdan zihnime dökülürken, atımdan düşürülüp zırhım parçalanmamış, dosdoğru bana gelen güneşin ışığını ellerimle kesmemiş gibiyim.
Tek başıma kaldığım zafer meydanında alkışlanmamış gibiyim.
Eve dönüş yolunda kuşlar bayramımı şakımıyor, Kapıyı çaldığımda çıkan sesten başka tanıdık bir ses yok ruhuma dokunan. Sanki boş oda beni kucaklayacakmış da kollarımı kaldıramadığımdan takatsiz gibiyim.
Küçük ışık hüzmesi de kaybolurken ardımda, dünüm güze dönüyor; kazandığım zaferler yenilgiye dönüşüyor gözümde.
Yengim alayla bana veda ederken, aceleyle elime tutuşturulmuş hayatımın resmi, en büyük ressamın kaleminden incilerin dökülüşü.
——-
Serâzât.com’da yayınlanan yazı ve şiirlerin fikrî hakları ilgili yazar ve şairlere aittir. Bütün hakları saklıdır. İzinsiz kopyalanamaz.
Yenilgiyi kabul en büyük zaferdir, çok derin manaları ihtiva eden karamsar olduğu kadar da düşündüren bir yazı olmuş yazarın kalemine sağlık… Devamını bekliyorum…